Waarom praten we over kinderen zo vaak in termen van leerproblemen en gedragsproblemen?
Een kind dat niet oplet heeft ADHD, een kind dat zichzelf niet zo goed kan verkopen heeft autisme, en een kind dat zenuwachtig is voor een toets heeft faalangst, een kind dat een scheiding meemaakt moet naar een therapeut.
Niet elk probleem is een stoornis, niet elke vorm van lastig gedrag behoeft medicatie en niet elke (lastige) situatie voor een kind behoeft een therapeut of een kindercoach.
Een ouder die moeilijkheden ondervindt in de opvoeding probeert eerst zelf een oplossing te bedenken, en lukt dit niet, dan wordt hulpverlening ingeschakeld voor het kind.
Volgens schattingen heeft een op de tien kinderen in het basisonderwijs, en in het voortgezet onderwijs zelfs een op de vijf jongeren een gediagnosticeerde stoornis. Jaren geleden verzuchtte een GGZ-medewerker al ‘Van de kinderen tussen 0-18 jaar die aangemeld worden diagnosticeren we 70% als vallend binnen het autistisch spectrum.
We weten zeker dat we het niet goed doen, zoveel kinderen met autisme kan niet, maar we weten niet wat we verkeerd doen!’ (Nederland anno 2004; in Delfos, 2004).
Deskundigen zijn het er over eens dat zo’n 10-20% van de kinderen met een diagnose ADHD ook daadwerkelijk deze stoornis heeft. En recent werd bekend dat bijna 14% van de leerlingen in het voorgezet onderwijs eindexamen doet met een dyslexieverklaring, terwijl volgens deskundigen het landelijk dyslexiepercentage tussen de 3-5% ligt.
Langzamerhand is duidelijk geworden dat we in een moeras terecht zijn gekomen en dwaallichtjes gevolgd hebben. De ‘probleemindustrie’ wordt door hoogleraar Pedagogiek Micha de Winter aangewezen als een van de oorzaken.
Met de ingrijpende veranderingen in de zorg voor jeugd valt er nog veel werk te verzetten. De gemeenten zijn vanaf 1 januari 2015 verantwoordelijk voor jeugdhulp en in het onderwijs maakte de rugzak per 1 augustus 2014 plaats voor Passend Onderwijs. Tot nu toe zijn veel gemeentes nog niet veel verder gekomen dan de eerste stapjes hierin. De meest ingrijpende verandering zal moeten plaatsvinden in de kijk op kinderen en jongeren.
Bron: Elk kind een etiket
Meer lezen:
Batstra, Laura (2012). Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen. Amsterdam: uitgeverij Nieuwezijds.
Derksen, Jan (2014). Artikel: In de praktijk moeten we denken in termen van gezondheid, in plaats van in termen van stoornissen. PSC magazine, editie 2, 2014.
