Aanleren van zelfbeheersing aan jonge kinderen (=opvoeden) loont; aldus steeds meer wetenschappelijk onderzoek.
"Dat IQ en afkomst voor een groot deel bepalen hoe rijk, gezond en gelukkig een kind later wordt, is wel bekend.
Uit nieuw onderzoek van twee Britse hoogleraren blijkt, dat zelfbeheersing een belangrijke factor is die in je vroege jeugd kan bepalen welke kant je leven opgaat' (Volkkrant) .
Steeds duidelijker wordt uit onderzoeken hoe belangrijk frustratietolerantie (het kunnen omgaan met tegenslagen = ook niet krijgen wat je wilt) en zelfbeheersing zijn voor schoolsucces!
Leren vergt inspanning en het kunnen uitstellen van andere, op dat moment misschien leukere, dingen (directe behoeftenbevrediging).
Diverse opvoedkundige thema's als grenzen stellen, consequent zijn, het kind leren omgaan met frustratie zijn geen overbodige opvoedvaardigheden.
Ze zijn dus niet bedacht door oubollige pedagogen die zo ons zo nodig de les moeten lezen.
Jonge kinderen zelfbeheersing aanleren vergt degelijke opvoedvaardigheden en investeren in opvoeden.
Wat goed is voor het kind betekent niet dat het kind in alles maar zijn zin moet krijgen of in alles moet worden gehoord, moet meebeslissen enz...integendeel!
Deze onderzoeksresultaten bevestigen een soort aloude opvoedmoraal:
- 'rustig op je beurt wachten leert het kind geduld'.....'wie vraagt wordt overgeslagen'.... en sterkt zijn karakter.....
Zat er dan toch veel opvoedwijsheid in al deze wijsheden waar sommigen van ons nog mee zijn opgevoed?
Hoe komt het dan toch dat het aanleren van vaardigheden, als omgaan met frustratie, zo onpopulair is geworden?
Leerkrachten op scholen kunnen daar over meepraten. Veel kinderen zijn niet meer gewend om op hun beurt te wachten en zichzelf niet centraal te stellen. Kinderen vertonen vaker respectloos gedrag naar ouderen, en willen overal ook hun zegje over mogen doen.
Welke ouder wil niet dat zijn kind een zo hoog mogelijke opleiding volgt.
Hele discussies worden er gevoerd op scholen om dit te bewerkstelligen. CITO-trainingen gevolgd, enz....
Zou het niet eenvoudiger zijn om zaken aan te pakken bij de kern, daar waar je als opvoeders nog echt invloed op hebt? Het kind van jongs af aan (basis wordt gelegd in de peuterleeftijd) leren/begeleiden in (=opvoeden) dat het niet altijd centraal kan staan en dat het niet altijd kan krijgen wat het op dat moment WIL? Het leren/begeleiden in dat de wereld dan niet vergaat en het betekent dat er evengoed van ze gehouden wordt! (basisveiligheid/zelfvertrouwen).
Dit vraagt Bewustzijn, Beleid en kost Tijd!
Dit vergt Bewustzijn over wat wil ik als opvoeder(s) dat mijn kind leert en wat voor volwassene het later wordt.
Beleid in het stellen van duidelijke doelen, waaronder het aanleren van zelfbeheersing. Beleid omdat je er aan moet werken en consequent handelen hier een belangrijke factor is.
Tijd omdat een kind zijn zin geven op de korte termijn sneller gaat, minder scenes en schuldgevoel geeft.
Echter op de langere termijn doe je je kind (zo blijkt duidelijk uit onderzoek) er echt geen plezier mee!
En dan laat ik de effecten die het op de maatschappij heeft hier nog even buiten beschouwing.
